Μία ζωή αφιερωμένη στο μπάσκετ
Κάποιοι αθλητές αφήνουν πίσω τους αριθμούς. Άλλοι αφήνουν πίσω τους εικόνες. Κι άλλοι, τρόπο ζωής. Στην περίπτωση του Στέργιου Μυτιληνού, τα 33 χρόνια παρουσίας του στο μπάσκετ γέννησαν και τα τρία. Μα πάνω από όλα άφησαν μια βαθιά ανθρώπινη παρακαταθήκη.
Δεν ήταν μόνο το πάθος και η αυταπάρνηση που έδινε σε κάθε παιχνίδι. Ήταν ο τρόπος που στάθηκε σε κάθε ρόλο. Ως αθλητής, ως προπονητής, ως συμπαίκτης και φίλος. Με ήθος, σεβασμό, αξιοπρέπεια. Έπαιξε με την καρδιά του και για τη φανέλα, αλλά ακόμη περισσότερο για τους ανθρώπους γύρω του.
Γι’ αυτό και τα λόγια όσων τον αποχαιρετούν από τα παρκέ δεν μιλούν μόνο για τίτλους και επιδόσεις. Μιλούν για παράδειγμα ζωής. Για κάποιον που στήριξε συναθλητές, που ενέπνευσε νέους αθλητές, που μετέδωσε χαρά, που συμμετείχε σε ομάδες με λίγη κι από τη δική του ψυχή.
Η απόφαση να αποχωρήσει από την ενεργό δράση δεν ήρθε εύκολα. Ήταν η πρώτη φορά, όπως παραδέχτηκε, που η λογική υπερίσχυσε του συναισθήματος. Όχι γιατί η αγάπη για το παιχνίδι τελείωσε, αλλά γιατί η επίγνωση ωρίμασε. Κάπως έτσι έρχεται το τέλος κάθε μεγάλης πορείας.
Η προσφορά του στο μπάσκετ της Ικαρίας και του Αιγαίου δεν σταματά εδώ. Αντίθετα, συνεχίζεται από τη θέση του προπονητή, μέσα από την καθοδήγηση και την έμπνευση που δίνει στη νέα γενιά. Όπως έγραψαν πολλοί, το μπάσκετ έχει ανάγκη ανθρώπους σαν το Στέργιο Μυτιληνού. Και αυτό το κεφάλαιο της προσφοράς του συνεχίζεται και δυναμώνει.
Το να φεύγεις γεμάτος από κάτι που αγάπησες βαθιά είναι σπάνιο προνόμιο. Το να αφήνεις πίσω σου ένα τέτοιο αποτύπωμα, ακόμη πιο σπάνιο. Φεύγει λοιπόν, γεμάτος. Γεμάτος χαρά του να βλέπει τους νεαρούς αθλητές που προπονεί και που μέχρι χθες ήταν συμπαίκτες του να γράφουν πλέον τη δική τους ιστορία. Μοναδικές στιγμές, όπως ένας τίτλος κερδισμένος μαζί τους, αποκτούν αξία ακριβώς επειδή ανήκουν πια σε εκείνους. Η χαρά είναι να τους βλέπει να πατούν το παρκέ με ψυχή, να διεκδικούν, να αγωνίζονται, να δικαιώνονται.
Όταν κοιτάς πίσω και βλέπεις τη διαδρομή, εκεί βρίσκονται τα αληθινά στηρίγματα. Η οικογένεια που υπήρξε πάντα παρούσα, στις χαρές και στις λύπες. Οι γονείς, τα αδέλφια και τα παιδιά του. Η σύντροφος που γνώριζε το βάθος αυτής της αγάπης και στάθηκε αθόρυβα, μα σταθερά, σε κάθε βήμα.
Κι αν η διαδρομή δεν ήταν πάντα αλάνθαστη, αυτή είναι και η ομορφιά της. Η γενναιότητα δεν μετριέται μόνο στα εύστοχα σουτ, αλλά και στην ειλικρίνεια να αναγνωρίζεις λάθη, να ζητάς συγγνώμη και να προχωράς με καθαρή καρδιά. Αυτή η στάση, ίσως, στέκει κι αυτή μέρος του αποτυπώματος του Στέργιου Μυτιληνού.
Στο τέλος μιας τέτοιας διαδρομής, αυτό που μένει είναι το ανθρώπινο ίχνος. Κάθε φάση, κάθε νίκη, κάθε ήττα ανήκει πια στο παρελθόν. Μοναδικό προνόμιο να φύγεις αληθινός, μπροστά σε όσους σε αγάπησαν και σε ακολούθησαν. Έτσι γράφονται οι μεγάλες πορείες.
33 χρόνια μπασκετικής ιστορίας
Μετά από 33 χρόνια στα γήπεδα, ο Στέργιος Μυτιληνού ανακοίνωσε πως αποχωρεί από την ενεργό δράση ως αθλητής. Στα 44 του χρόνια, αφήνει πίσω του ένα ανεκτίμητο αποτύπωμα στο μπάσκετ της Ικαρίας και ολόκληρου του Αιγαίου.
Ξεκίνησε το μπάσκετ σε ηλικία 11 ετών και ακολούθησε μια εντυπωσιακή πορεία φτάνοντας έως τη Β’ Εθνική, αγωνιζόμενος σε ομάδες της Αθήνας και του Βορειοανατολικού Αιγαίου σε Λέσβο, Χίο, Σάμο και Ικαρία.
Ο Στέργιος Μυτιληνού αγωνίστηκε σε Νίκη Ρέντη, ΑΕ Ρέντη, Εφηβικό Πανιωνίου, Έσπερο, Αίολο, Ταύρο, Ίκαρο Ικαρίας, Πολυκράτη Σάμου, ΒΑΟΛ Χίου, ΑΕ Καρλοβάσου, ΦΟΒ Χίου, Αρισβαίο Μυτιλήνης και Πράμνο Ικαρίας.
Κατέκτησε συνολικά 12 πρωταθλήματα, 8 κύπελλα, 5 ανόδους σε εθνικές κατηγορίες με 5 διαφορετικές ομάδες, πραγματοποιώντας μοναδικές επιδόσεις, με συνεχείς κατακτήσεις τίτλων πρώτου σκόρερ και πολυτιμότερου παίκτη.
Συνοπτικά: Από το 1996 έως το 2005 αγωνίστηκε στα Αθηναϊκά γήπεδα έως και την Β’ Εθνική με πολλές ομαδικές και ατομικές διακρίσεις (Πρωταθλήματα και ανόδους, διακρίσεις πρώτου σκόρερ). Το 2006 επέστρεψε μόνιμα στην Ικαρία, όπου με τη φανέλα του Ικάρου πραγματοποίησε εξαιρετικές εμφανίσεις, ξεχωρίζοντας την ιστορική του επίδοση με 75 πόντους σε 30 λεπτά συμμετοχής, στον αγώνα Ίκαρος Ικαρίας – Α.Σ. Ελπίδα, τη σεζόν 2008-2009. Ολοκλήρωσε τη θητεία του στην ομάδα του Ικάρου με 10 τίτλους σε ισάριθμες διεκδικήσεις. Κατέκτησε πρωταθλήματα και κύπελλα Σάμου, έχοντας μέσο όρο 37,6 πόντους. Το 2011 βρέθηκε στη Σάμο με τον Α.Ο. Πολυκράτη, κατακτώντας το Πρωτάθλημα Σάμου με μέσο όρο 36,2 πόντων και συμβάλλοντας στην άνοδο στη Γ’ Εθνική. Την επόμενη σεζόν στη Γ’ Εθνική σημείωσε μέσο όρο 19,5 πόντους, βοηθώντας στην παραμονή της ομάδας στην κατηγορία, ενώ ψηφίστηκε πολυτιμότερος παίκτης. Ακολούθησαν δύο σεζόν με τον ΒΑΟΛ Χίου, όπου πανηγύρισε την κατάκτηση πρωταθλήματος, κυπέλλου και την άνοδο στην Γ’ Εθνική. Αγωνίστηκε σε 13 αγώνες στην Γ’ Εθνική όντας δεύτερος σκόρερ της κατηγορίας με μέσο όρο λίγο πάνω από τους 20 πόντους μέχρι τον σοβαρό τραυματισμό του στην μέση. Μετά την αποκατάσταση του σοβαρού τραυματισμού, τη σεζόν 2014-2015 επιστρέφει στην Σάμο όπου αγωνίστηκε για την Α.Ε. Καρλοβάσου και το 2015-16 επέστρεψε στον αγαπημένο του Πολυκράτη που είχε κάνει restart από τις δύο σεζόν στην Γ Εθνική και έκανε νέο ξεκίνημα με τον Μυτιληνού και παιδιά από την Ακαδημία του. Τελείωσε τη χρονιά με μ.ο. πάνω από 30 πόντους και διεκδίκησε το πρωτάθλημα με την ομάδα του μέχρι το τέλος από την πολύ δυνατή τότε Αναγέννηση, ενώ την επόμενη χρονιά επέστρεψε στην Ικαρία για να οδηγήσει τον ΠΑΣ Ίκαρο στο νταμπλ. Κατέκτησε ένα ακόμη πρωτάθλημα αγωνιστικής περιόδου 2017 – 18 με τον ΦΟΒ Χίου κι ένα νταμπλ με Αρισβαιο Μυτιλήνης περιόδου 2023 – 24 με προπονητή τον αδερφικό του φίλο Στρατή Αλμπάνη.
Tο 2019 ίδρυσε μαζί με φίλους τον Α.Ο. Πράμνο Ικαρίας, αναλαμβάνοντας ρόλο παίκτη-προπονητή και δημιουργώντας μια νέα κοιτίδα ανάπτυξης του μπάσκετ στο νησί.
Υπό την καθοδήγησή του, η ομάδα ανδρών του Πράμνου κατέκτησε τον πρώτο τίτλο της ιστορίας της, το Κύπελλο Σάμου 2024 – 2025, ενώ διεκδικεί και το πρωτάθλημα της φετινής αγωνιστικής περιόδου. Ως προπονητής του Πράμνου έχει κατακτήσει 2 πρωταθλήματα εφήβων, 1 πρωτάθλημα κορασίδων και 1 κύπελλο ανδρών. Παράλληλα, επιλέχθηκε για τρεις συνεχόμενες χρονιές από την Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης ως προπονητής στις μικτές ομάδες Σάμου-Ικαρίας, ενώ συμβάλλει διαρκώς στην ανάπτυξη του τοπικού μπάσκετ, στην ουσιαστική διάδοση της μπασκετικής κουλτούρας στο Αιγαίο και στην ανάδειξη νέων αθλητών μέσα από το Pramnos Basketball Camp Bogrinho που εδώ και μία δεκαετία διοργανώνει.
Το ανθρώπινο αντίο
Το φινάλε της αθλητικής καριέρας του ήρθε στον ημιτελικό του πρωταθλήματος της Σάμου, όπου ο Πράμνος επικράτησε με 53-48 του Πολυκράτη. Ένα «γερό» παιχνίδι, στο οποίο οι παίκτες του Πράμνου έδειξαν ψυχή και πάθος, εξασφαλίζοντας την πρόκριση στον τελικό και θέτοντας στόχο το νταμπλ, καθώς λίγους μήνες νωρίτερα είχαν κατακτήσει και το Κύπελλο της χρονιάς.
Η δήλωσή του για την αποχώρηση, γεμάτη συγκίνηση και αυτογνωσία, συγκίνησε τον κόσμο του μπάσκετ:
“Είχα την τύχη να αγωνιστώ δίπλα σε σημαντικούς ανθρώπους (τα παιδιά μου), τον Νίκο και τον Γιάννη. Είχα τη χαρά να με δουν να αγωνίζομαι η Χαρά και η Στέλια. Κατέκτησα έναν τίτλο με τον Πράμνο, πλάι σε παιδιά που προπονώ πάνω από δέκα χρόνια στην Ακαδημία. Παιδιά που είδα να μεγαλώνουν, να εξελίσσονται, να γίνονται ομάδα. Η πρόκριση στους τελικούς είναι δική τους. Αυτοί οι τελικοί ανήκουν σε αυτά τα παιδιά!”
Ιδιαίτερη μνεία έκανε στην οικογένειά του και στη σύζυγό του Ισμήνη Μπουζάκη, μέλος του ΔΣ του Πράμνου, που στάθηκε διαρκώς στο πλευρό του.
Το αποτύπωμα μιας ζωής
Ο Στέργιος Μυτιληνού αποχωρεί από την ενεργό δράση έχοντας συνδέσει το όνομά του με τις μεγαλύτερες στιγμές του Ικαριώτικου και Αιγαιοπελαγίτικου μπάσκετ. Το πάθος του, η αγωνιστικότητά του, η πίστη του στους νέους και η αίσθηση προσφοράς στο άθλημα αφήνουν μια βαθιά παρακαταθήκη.
Ακολουθεί η σημερινή ανάρτηση στο προσωπικό του προφίλ στο facebook (9/6/2025)
33 χρόνια στα γήπεδα. Από παιδάκι … μέχρι σήμερα.
Ήρθε η στιγμή να αποχωρήσω.
Ήρθε η στιγμή που, για πρώτη φορά, η λογική υπερίσχυσε του συναισθήματος.
Μετά από μια πορεία γεμάτη αγώνες, εμπειρίες, χαρές, λύπες, επιτυχίες και διδάγματα, ήρθε η ώρα να πω το δικό μου «αντίο». Οι στόχοι που είχα θέσει τα τελευταία χρόνια επετεύχθησαν. Φεύγω γεμάτος. Γεμάτος εμπειρίες, αναμνήσεις, πρόσωπα και στιγμές που θα με συνοδεύουν για πάντα.
Είχα την τύχη να αγωνιστώ δίπλα σε σημαντικούς ανθρώπους (τα παιδιά μου), τον Νίκο και τον Γιάννη. Είχα τη χαρά να με δουν να αγωνίζομαι η Χαρά και η Στέλια. Κατέκτησα έναν τίτλο με τον Πράμνο, πλάι σε παιδιά που προπονώ πάνω από δέκα χρόνια στην Ακαδημία. Παιδιά που είδα να μεγαλώνουν, να εξελίσσονται, να γίνονται ομάδα. Η πρόκριση στους τελικούς είναι δική τους. Αυτοί οι τελικοί ανήκουν σε εκείνα τα παιδιά!
Θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σε όλους όσοι στάθηκαν δίπλα μου αυτά τα 33 χρόνια.
Σε όλους τους παράγοντες, προπονητές, συμπαίκτες, σε όλες τις ομάδες με τις οποίες είχα τη χαρά να φορέσω τη φανέλα τους.
Σε κάθε γήπεδο έπαιξα με την ψυχή μου. Με σεβασμό και περηφάνια. Έδινα πάντα το 1000%.
Ξέρω ότι στην πορεία αυτή υπήρξαν και στιγμές που ίσως να στεναχώρησα και να πλήγωσα ανθρώπους, αντιπάλους, συμπαίκτες, φιλάθλους. Ζητώ συγγνώμη. Όλοι κάνουμε λάθη. Εκανα λάθη…Το σημαντικό είναι να τα αναγνωρίζουμε.
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω την οικογένειά μου. Τους γονείς και τα αδέρφια μου, που ήταν πάντα εκεί. Από το πρώτο μου ματς μέχρι το τελευταίο. Κάπου στην εξέδρα, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, υπήρχε μια δική τους θέση.
Και ένα ξεχωριστό ευχαριστώ στη γυναίκα της ζωής μου. Εκείνη μόνο ήξερε πόσο πολύ αγαπώ αυτό που κάνω. Πόσο πολύ το χρειαζόμουν. Ήταν πάντα δίπλα μου, στήριγμά μου σε κάθε απόφαση, σε κάθε πρόκληση, σε κάθε βήμα.
Δεν ξέρω αν έκανα τα πάντα τέλεια. Ξέρω όμως πως τα έδωσα όλα.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς.
Φεύγω γεμάτος!
